Veel meegemaakt

Ik heb zoveel meegemaakt, dat ik zal beginnen met hoe het met me gaat zodat iedereen in het verhaal kan afhaken wanneer hij/zij wil.
De tijd gaat echt heel snel, vooral omdat we wanneer kinderen naar school zijn, veel buiten het weeshuis om doen. Ik voel me hier over het algemeen heel goed, wel af en toe erg moe. 5.30 uur opstaan is best vroeg als je nog een hele dag met veel kinderen te wachten staat. De sfeer onder de vrijwilligers is erg goed, we wisselen elkaar af met de dagelijkse taken. Ook is het leuk om te brainstormen over wat we hier nou nog verder kunnen betekenen, behalve dan hier zijn natuurlijk. We zijn dan ook na aan het denken een project op te starten in een sloppenwijk voor kinderen van 3 tot 5 jaar die nog niet naar school gaan, een soort pre-nursery. We willen die kinderen opvang en voedsel geven, zodat hun hersenen dan al ontwikkeld kunnen worden. Nu zie je namelijk dat kinderen van 5 jaar naar nursery gaan, maar al een hele grote achterstand hebben door ondervoeding. Het plan is nog helemaal niet uitgewerkt, maar we hopen toch wel tot iets concreets te kunnen komen in de komende dagen.
Het weer is heel wisselend, dinsdag en woensdag hadden we echt even een paar echt Afrikaanse zonne-uurtjes, heerlijk! Woensdagavond was het echt een tropische regenbui zoals wij die niet vaak meemaken in Nederland, echt stortregen, ook best gezellig.
Het eten in de avond is af en toe wat minder...we hebben ondertussen de bruine bonen uitgevonden. Bruine bonen met ugali, bruine bonen met rijst, bruine bonen met aardappels, bruine bonen met chapati(soort pannenkoek)...niet echt lekker, maar je hebt wel honger dus eten doe je wel.
Ik merk aan de kinderen dat ik ze beter leer kennen en dat ze ook meer aan mij wennen. In het weekend heb ik met Naftali(manager CRC) de antieke naaimachine weer aan de praat gekregen en kon ik zo wat kleding van de kinderen maken. Ongelooflijk met wat voor gaten die kinderen rondlopen, wij hadden die kleding allang weg gegooid. Het is best moeilijk die naaimachine, maar ik denk dat ik em nog wel onder de knie krijg. Op zondag hebben de kinderen hun allermooiste kleding aan. Dit is dan ook echt over de top: de oudere jongens zijn allemaal in pak(nog net geen stropdas), de jongere jongens in een nette broek met overhemd. De meiden allemaal in de mooiste jurken en rokken, echt een fantastisch gezicht. We zijn naar de kerk geweest waar Nelson altijd gaat. Het was wel leuk om mee te maken, maar iets te grootschalig voor mij. Wel blijft het overweldigend als ze zingen, echt overal kippenvel!

Maandag zijn Esther, Rene en ik met Nelson naar het bouwterrein van het nieuwe CRC geweest. Dit is in Mogoga, net buiten Thika. Het is al een heel avontuur om er te komen,eerst met de matattu, dan nog 20 minuten lopen door het dorp. Op zich is dit niet zo raar, maar dit keer hadden we een face to face matattu. Dit is geen busje, maar meer een bestelwagen met twee banken aan de kanten. Eerst dacht ik nog..nou dit is best grappig...totdat we op een gegeven moment met ik denk een stuk of 12 man in die kleine ruimte zaten. Echt...op een gegeven moment dacht ik, nu kan er echt niemand meer bij. Dan komen er dus nog 3 bij. Ze gaan gewoon half op je schoot zitten! En dan al die hobbels in de weg...nou ja, achteraf konden we er wel om lachen hoor! In ieder geval, het gebouw ziet er echt heel goed uit, heel ruim ook. Het dorp is ook erg mooi, je kan wel zien dat het vroeger een nationaal park was. Je ziet de zebra’s en giraffen in je gedachten rondlopen.
Er moet alleen wel echt nog heel veel aan het gebouw gebeuren. Nelson blijft volhouden dat als het geld er eenmaal is, ze na 2 maanden erin kunnen, maar dat zie ik nog niet echt gebeuren eigenlijk. We hebben allemaal een eigen boompje geplant op het terrein van CRC, dit schijnen alle vrijwilligers te doen. Als het goed is komt er ook een naambordje van ons bij, zodat ze ons nooit vergeten, haha! Esther en ik willen misschien in het nieuwe CRC een kippenproject starten. Er is al een kippenhok die we dan kunnen uitbreiden. Als we dan kippen kopen, heeft CRC eieren voor de kinderen, maar ook om te verkopen, waardoor ze weer geld hebben dat ze goed kunnen gebruiken.
Op de terug weg naar de matattu kwamen we langs een hotel, volgens Nelson 1 van de grootste daar. Echt supergrappig, het restaurantje was een kamer van 3 bij 4 m denk ik, met twee tafels en banken erin. Nelson trakteerde ons op frisdrank en een stukje chiapatti(soort pannenkoek), voor een cola betaal je 20 shilling(een paar eurocent) en voor een chiapatti 10 shilling. Echt leuk om zo het Keniaanse leven te ervaren.

Dinsdag zijn we naar Joy Town geweest, dit is een centrum voor lichamelijk gehandicapten waar ze onderdak en onderwijs aan deze kinderen bieden. Het zag er allemaal erg mooi en goed verzorgt uit. Ze waren heel gastvrij en ze spraken constant hun waardering uit dat wij de moeite namen hun te bezoeken. Echt goed om te zien dat ook hier aandacht aan deze doelgroep wordt besteed, al is het natuurlijk wel iets anders dan in Nederland.
Esther en ik zijn die dag ook bij Idris op bezoek geweest. Ik weet niet meer zeker wat ik erover geschrven heb, dus voor de zekerheid: dit is een jongentje van 2 jaar die we een paar dagen geleden naar het ziekenhuis hebben gebracht. We troffen hem in Kiandutu(sloppenwijk) zwaar ondervoed aan. Hij zag er al een stuk beter en alerter uit. Op woensdag echter, ging het ineens heel slecht met hem. Rob was langsgeweest en trof hem aan op de Intensive Care. Later op de middag zijn Anne en ik nog bij hem gaan kijken. Hij heeft stuiptrekkingen aan de linkerkant van zijn bovenlichaam, echt heel rot dit te zien. Vooral bij zo’n klein kwetsbaar lichaampje. De zusters kunnen je niets vertellen over wat er is, de dokter had een dag vrij(echt ongelooflijk). Later belden we op om te horen wat hun diagnose nou is en ze blijven het op ondervoeding houden.
Donderdag is Rob gaan kijken en gelukkig lijkt het iets beter te gaan. De medicatie tegen de stuiptrekkingen slaat aan en hij lijkt wat alerter te worden. Rob en ik zijn smiddags nog een keer gaan kijken en ik vond hem er een stuk beter uit zien. Hij was weer bij kennis alleen nog heel erg moe, maar dat is logisch. Hij reageert in ieder geval weer op je stem. Nu hopen dat hij blijft opknappen en dat ze erachterkomen wat er mis was. Als het goed is wordt er nog een longfoto gemaakt om te kijken of hij tbc heeft. Wel maak ik me wat zorgen over zn linkerarm, hij reageert met die arm nog niet op prikkels en het voelt heel slap aan. Het is best frustrerend zijn lot aan de dokters die er nooit zijn over te laten. Helemaal omdat je het idee krijgt dat ze echt geen idee hebben waar ze het over hebben en alles maar op ondervoeding afschuiven. Hopen dat het goed afloopt...

Rob en ik zijn ondertussen nog met een ander project bezig, namelijk de headcount van Action For Chrildren. Dit is een organisatie die straatkinderen ambulant en residentieel opvangt. Zaterdag willen ze een headcount organiseren waarin de straatkinderen naar 3 scholen worden ‘gelokt’ zodat ze kunnen inventariseren hoeveel straatkinderen er zijn in Thika en wat voor hulp ze nodig hebben. Zaterdag wordt dus op 3 scholen voedsel uitgedeeld en worden er zoveel mogelijk geinterviewd. Rob en ik werken hier aan mee door op 1 school activiteiten aan te bieden die deze kinderen kunnen trekken of daarhouden voor een interview. Als we nu straatkinderen zien proberen we ze al te stimuleren zaterdag te komen, maar in het engels is dat best lastig. Wel echt leuk om aan mee te werken, echt een goed initiatief vind ik! Jullie horen dus nog wel hoe dit afgelopen is.

Dan als laatste...pff, het is echt veel he!
Esther en ik zijn donderdag naar Kibera geweest, de grootste sloppenwijk van Kenia. Nelson, George(chauffeur) en nog een man waarvan ik de naam niet kan onthouden gingen met ons mee. Eerst hebben we in de supermarkt 8 voedselpakketten samengesteld om daar te kunnen uitdelen. De rit ernaar toe was weer een waar avontuur. Echt verschikkelijk die wegen hier, het is constant ontwijken van gaten, zelf op de snelweg. Je hebt hier niet netjes twee banen, links inhalen. Het is gewoon gaten ontwijken en dan aan de kant waar je dan toevallig rijdt inhalen en hopen dat de ander je ziet. Wel best lachwekkend vond ik.
Kibera...helemaal ondergeregend en dus alleen maar modderpaden, heerlijk! In Kibera zit een organisatie die de armste families in de gaten houdt. Dit zijn vaak families waar 1 of een aantal leden van de familie HIV positief is, aangezien zij als ze ziek zijn niet kunnen werken en zorgen voor eten. De medicatie was trouwens gratis te verkrijgen, alleen het probleem is dat je er wel goed bij moet eten vanwege de zwaarte. En om te kunnen eten, moet je werken....
HIV positief zijn was daar geen taboe vertelden ze. Ze gaven dan ook voorlichting over het gebruiken van condooms en het besmetten van anderen. Het was echt heel goed om te zien hoe deze organisatie de mensen in de gaten hield. Bij elke familie vertelden ze het verhaal en mochten we vragen stellen. Wel echt heel indrukwekkend...het meeste indruk maakte een vrouw van 95 op me, die helemaal alleen woonde(ze was trouwens niet HIV positief). Haar kinderen interesseerden zich niet in haar vertelde ze, dus ze was afhankelijk van vrijwilligers als ons en de organisatie daar voor haar eten. Lopen kon ze niet, zichzelf wassen ook niet. En dan toch lachen en Engels proberen te communiceren en ons bedanken dat we er waren, heel mooi om mee te maken.

Nou hoop dat jullie niet in slaap zijn gevallen, haha! Volgende keer probeer ik wat korter te zijn, is echt lastig als je zoveel meemaakt! Veel liefs en kusjes moi

PS weer bedankt voor alle reacties, jammer genoeg kan ik niet op alle reageren..