bijna mini-vakantie

Jambo! Habari zenu?
Met mij gaat het goed, kijk heel erg uit naar de safari(zaterdag!!). Ben wel echt aan ff wat rust toe. Het is hier nu echt lekker weer, Afrikaans warm zonnetje. Daar heb ik echt lang naar uitgekeken.
Ik begin met een vraag die ik van Sanne kreeg, hoe ik me voel bij alles wat ik hier zie en meemaak. Ik probeer altijd wel te beschrijven hoe ik me bij dingen voel, maar nu Sanne het vroeg, besefte ik me dat ik negen van de tien keer niet eens stil sta bij wat ik ergens van vind. Het gaat allemaal zo snel, af en toe word je echt geleefd. Ik moet mezelf echt dwingen af en toe stil te staan en tijd voor mezelf te nemen. Nu het antwoord op je vraag.
Ik zie en hoor wel heel veel vervelende dingen, maar dit had ik ook wel verwacht toen ik hierheen ging. Ik wist al dat er veel armoede was, ik wist al dat de kinderen allemaal beschadigd zouden zijn op wat voor manier dan ook. Dit maakt het natuurlijk niet minder erg, maar het grijpt me daardoor minder aan. Daarnaast zie ik hoe goed de kinderen het in CRC hebben, voor Keniaanse maatstaven dan natuurlijk. Ze hebben allemaal de kans zich te ontwikkelen tot de persoon die ze willen zijn, veel kinderen in Kenia krijgen die kans niet eens. Als ik de kinderen hier zie rondlopen, denk ik niet constant, jeetje wat erg voor ze dat ze hier zitten. Als je erover nadenkt, weet je natuurlijk dat ze of geen ouders hebben, of zijn weggehaald bij hun ouders(en dit gebeurd niet zomaar). In Nederland zouden we van een wees of mishandeld kind verwachten dat het nooit op het goede pad zou blijven. Hier pakken ze gewoon de draad weer op en gaat het leven verder. Ik weet niet of dit goed is, aangezien hier een trauma gewoon niet wordt erkent. Toch ogen de kinderen grotendeels gelukkig, ondanks hun verleden.
Verder...wat de armoede betreft, ze weten hier niet beter. In Zuid-Afrika vond ik het erger, want daar had je zo’n groot verschil tussen rijk-arm en zwart-blank. Hier is het their way of life en betekent het niet dat ze niet gelukkig kunnen zijn. Ze zijn meer afhankelijk van elkaar, van familie of andere mensen in hun omgeving. Ze rekenen erop dat als ze niet voor zichzelf kunnen zorgen, anderen dat zullen doen. Het is zeker weten erg zwaar, maar ergens vind ik dit wel iets moois hebben.

Mt Kilimanbogo
Nou....we did it! Het was een zware beproeving, maar het is gelukt. Zelf vond ik de klim minder zwaar dan de Table Mountain, maar de omstandigheden waren wel iets zwaarder. We klommen op het heetst van de dag(en het was echt heet) en het lastige was dat ook iedereen een ander tempo van klimmen had. Es kon met dr korte beentjes ons amper bijhouden! Daarnaast hadden we te weinig water meegenomen, dus dat maakte het nog een tandje zwaarder. We hebben trouwens met zn zessen geklommen: Es, ik, Rene, Camilla(nieuw frans meisje), James en onze ranger Lucy. Zij was er om ons de weg te wijzen(vooral de shortcuts) en om alle gevaarlijke buffels en baboons op afstand te houden met dr geweer. Jammer genoeg geen buffels gezien, wel baboons.Al met al zijn we van 9.30 uur tot 19.30 uur weg geweest. De rit ernaartoe was weer in een face-to-face matattu, lekker op elkaars lip dus. De klim zelf was trouwens best mooi, je had echt een paar mooie uitzichten. Het bereiken van de top was jammer genoeg echt een anti-climax. Ik verwachtte, net als op de Table Mountain, echt een geweldig uitzicht over Thika, Nairobi en weet niet wat nog meer. Kwamen we daarboven, stonden er alleen enorme apparaten voor televisie en radio ontvangst en was er nergens een plekje waar je van het uitzicht kon genieten. Alleen maar dichte bush bush...maar goed, wel een tof gevoel dat ik weer ns een berg beklommen heb, 2310 meter hoog geloof ik. Toen we na een flink aantal uur weer beneden aankwamen waren we zo blij dat we bij een klein winkeltje een flesje cola konden krijgen(en dat dan voor 20 cent)!
Toen...moesten we natuurlijk nog terug naar Thika zien te komen, maar omdat we best laat waren moesten we met de laatste matattu mee. Die was echt zo overvol, niet normaal! Er kwamen steeds meer mensen bij en toen we naar een andere matattu over moesten stappen, raakten we onze plekjes kwijt. We konden niet meer terug met de matattu. En daar sta je dan....in het donker wordende Kenia.
Er zat niets anders op dan de mensen in de andere matattu omkopen ons naar CRC te brengen, voor een natuurlijk veel te hoge prijs. Ik was allang blij dat we daar weg konden, want erg veilig voel je je niet. Het was leuk om Kenia ’s avonds mee te maken vanaf een andere plek dan CRC. Toen we in het donker over de wegen met al die gaten reden, kreeg ik echt het gevoel van Zuid-Afrika en onze road trip terug, was leuk he Taar?
Eenmaal terug in CRC werden we echt heel leuk ontvangen door Julie en de kinderen. Van iedereen een hele dikke knuffel, het leek wel alsof ze ons hadden gemist! We hadden zo’n zin in een douche......geen water. Ik wist dat het een keer moest komen, maar dit was wel hele slechte timing! Geen water betekend(ff voor degene die, net als ik, water als vanzelfsprekend nemen): niet je kleding kunnen wassen, niet kunnen afwassen, de wc niet door kunnen trekken, niet even je handen kunnen wassen en niet kunnen douchen. Maar goed, het blijft Kenia, dus het ging ook eigenlijk al heel lang heel goed. We hebben uiteindelijk 2 dagen zonder water gezeten(valt op zich nog mee vind ik). Woensdagavond eindelijk een douche, nou dan weet je het echt wel te waarderen hoor! Je wordt hier namelijk zo vies op een dag....

Idris
Het lijkt echt de goede kant op te gaan met hem. Hij is redelijk alert en vaak wakker als we komen. Hij heeft geen aanvallen meer en krijgt nu vooral nog medicatie om aan te sterken naast zijn antibiotica. Het zou wel heel bijzonder zijn als hij hier nog helemaal boven op gaat komen, maar we hebben weer een beetje hoop. De zusters vragen ons fruit en groenten voor hem mee te brengen. Een stuk beter dan medicijnen tegen zijn aanvallen! Ook hebben ze fysiotherapie al een keer genoemd, lijkt me een goed teken. Nou hopen dat het niet weer achteruit gaat zodra ze stoppen met de antibiotica. Ik ben nog iets meer te weten gekomen over de thuissituatie van Idris. Hij heeft 7 broertjes en zusjes. Zijn vader is overleden toen Idris net geboren was en zijn moeder van haar, nu laatste, kind zwanger was. Toen zijn vader nog leefde, hadden ze genoeg geld en eten om het gezin te onderhouden. Zijn moeder alleen, redt het duidelijk niet. We hebben navraag gedaan waarom de moeder van Idris hem niet in het ziekenhuis opzoekt. Ze zegt nog steeds te zwak te zijn naar het ziekenhuis te komen, maar ze schijnt wel graag te willen komen. Hoe het ook zit, wij denken niet dat Idris naar huis kan om daar verder aan te sterken, want hoogstwaarschijnlijk zal hij dan alleen maar achteruit gaan. Het is de vraag of het niet beter is hem uit huis te plaatsen. Dit is natuurlijk voor latere zorg, maar wel al iets wat door mijn hoofd gaat.

Umoja
Het gaat goed met het project. Esther en ik stoppen er veel energie in en eindelijk werpt het wat vruchten af. Het schilderen van de muren aan de binnenkant is klaar(behalve dan de tekeningen natuurlijk). En dinsdag hebben we onze teacher en kok/schoonmaakster aangenomen. Over het salaris zijn we het eens geworden, woensdag zijn de contracten door beiden ondertekend, joepie! Echt wel een goed gevoel in zo’n korte tijd dit allemaal met zn tweeen te hebben geregeld. De teacher wordt Veronicah, echt heel aardig iemand die me echt goed met de kinderen lijkt. De kok/schoonmaakster in Grace, iets moeilijker te peilen. Bij haar moeten we het echt zien wat voor werk ze gaat leveren, maar ik verwacht dat ze een harde werker is. Nu kan het echt beginnen! We hebben ze gevraagd een lijst te maken van de dingen die ze nodig denken te hebben. Dan kunnen we meteen zien hoe zij het voor ogen hebben, ben erg benieuwd waar ze mee komen.

Rtl nieuws
Leuk om al jullie reacties te lezen over de uitzending. Ook best grappig, want ik heb het zelf natuurlijk nog niet gezien! Het internet gaat hier ook echt wel te sloom om het filmpje op de site te kunnen bekijken, maar misschien dat de ouders van Esther het donderdag meenemen als ze komen. Ben echt benieuwd hoe ik ben, zingend op tv :S

We hebben trouwens laatst twister met de kinderen gespeeld, echt heel leuk om te doen. Wel toch best lastig, vooral met de kleinsten. Maar de kinderen vonden het heel leuk, daar gaat het uiteindelijk om.
Woensdag hebben we geleerd Chapatti te maken(bij KOP). Dit was erg leuk om te doen en ook erg lekker om te eten, haha! Mary(teacher daar, vrouw van Nelson) was erg blij met ons en vond dat we het voor een eerste keer heel goed deden(of course).
Nog een paar nieuwtjes: mn nagels beginnen hier gewoon spontaan te groeien! Ik durf het nog niet helemaal zeker vast te stellen, maar ik denk dat ik het bijten misschien wel ga afleren hier. Ze zijn namelijk 9 van de 10 keer zo vies dat ik er niet eens over nadenk ze in mn mond te stoppen. Dus wie weet gaan jullie me nog eens meemaken met lange nagels(wow!). En dan nog iets heeeeel belangrijks...we eten nog steeds bijna elke dag bruine bonen en ik geloof dat ik er zowaar aan begin te wennen. Straks ga ik het nog lekker vinden ook!

PS: mam, african style bedoel ik inderdaad gewoon typisch Afrikaans mee...iets wat je in Nederland niet zou tegenkomen.