Genieten

Masai Mara National Park

Net terug van 3 dagen safari, het was echt geweldig! De Masai Mara ligt tegen Tanzania aan en heeft het bekendste National Park in Kenia. Het is niet heel groot, maar heeft wel de meeste wilde dieren. We hebben twee nachten overnacht net buiten het park. In totaal 3 game drives gedaan, 1 toen we aan het eind van de middag aankwamen, de tweede dag de hele dag en de derde dag alleen de ochtend.
Echt immens groot, het gebied van de Masai Mara. Het is 2000 km2, bijna even groot als heel Nederland. Ongelooflijk hoe ver je kan kijken en de hoeveelheid mooie natuur om je heen. Het landschap is heuvelachtig en droog en ligt in een dal, in de verte zie je aan alle kanten berglandschap. Het is geen uitzondering enorme kuddes dieren tegen te komen als zebra’s, gnoe’s of gazelles. We zaten in een hele fijne bus waarvan het dak omhoog kon. De meeste tijd heb ik dan ook staand doorgebracht met de wind in m’n haren en de zon op m’n huis, heerlijk!
We hebben echt veel dieren gezien en George, onze chauffeur, wist ook altijd een manier te vinden om heel dichtbij te komen. Zo hebben we een aantal keer een familie olifanten van dichtbij kunnen bewonderen, wat een prachtige beesten zijn dat. Het blijft facinerend naar ze te kijken. Wat we ook veel gezien hebben, zijn giraffen en leeuwen. We hebben zelfs 2 mannetjes leeuwen gezien, normaal houden die zich wat meer verborgen. 1 van de mannetjes leeuwen lag lekker te relaxen met 6 vrouwtjes om zich heen, wat een leven! En gewoon ongestoord blijven liggen, ookal rijden we heel dichtbij. Hij ging op een gegeven moment zelfs lekker op zn rug liggen(net als jazz dat kan doen), zag er echt heerlijk uit!
Dit keer heb ik ook wat meer zicht gekregen op het leven van die beesten. Dit komt door de verhalen van George, maar ook doordat je met behulp van hem veel meer ziet dan je zelf zou zien. We zagen bijvoorbeeld bij een mannetjes leeuw in de struiken een dode zebra. Verderop vonden we een plas bloed en de staart van de zebra wat erop wees dat hij daar vermoord was. Ook zagen we in een boom een dode gazelle. Zo wisten we dat er waarschijnlijk een luipaard in de buurt moest zitten die zijn prooi in de boom had gebracht. Helaas hebben we hem niet de boom in zien gaan.
Naast deze dieren hebben we buffels, allerlei antilopen, apen, een warthog(poemba), een dode olifant en een jagende cheetah gezien(had ik gespot!).

Waarvoor we natuurlijk ook naar de Masai Mara wilde, was de trek van de wildebeesten(gnoe’s). We hebben het niet zo meegemaakt als hoe je het op tv kunt zien, maar ik heb wel een goede indruk gekregen hoe het eruit moet zien. In april regent het in Kenia, dit betekend natuurlijk dat het gras groeit. In juni trekken dan ook de gnoe’s van Tanzania-Segreti National Park naar Kenia-Masai Mara National Park. Hier eten ze het gras weer helemaal kaal om vervolgens weer in oktober naar Tanzania terug te keren als het daar heeft geregend. De gnoe’s krijgen in januari jongeren. Zo zijn ze na 5 maanden sterk genoeg de rivier over te steken. Op de weg van Tanzania naar Kenia steken ze de Mara River over(de oversteek). Dit doen ze met zoveel mogelijk tegelijk om de overlevingskans te vergroten. Op de weg naar de Mara River toe kom je al tientallen kilometers daarvoor duizenden gnoe’s tegen. Ik heb nog nooit op zo’n grote vlakte zoveel beesten bij elkaar gezien. Onderweg en bij de River kom je heel veel gnoe’s tegen die het niet hebben overleefd door de stroming in de rivier en de krokodillen die ze grijpen. Geen fijn gezicht al die dode beesten, nog maar niet te spreken over de stank die ervan af komt. Het was wel leuk om de nijlpaarden bij de rivier te zien. Ze maken echt een grappig geluid, net alsof ze een auto proberen te starten.
De weg naar de Masai Mara toe is trouwens niet iets wat ik snel zou vergeten. Heen en terug reden we er ongeveer 8 uur over. De wegen zijn zo slecht, echt ongelooflijk. De helft van de tijd word je gewoon helemaal door elkaar geschut, niet echt fijn. Helemaal niet als je moet plassen! Maar goed, de omgeving maakte veel goed. Om daar te komen, moet je namelijk door Rift Valley. Dit is een enorm dal tussen de mooiste bergen, echt een prachtig uitzicht. Rift Valley is 42 km breed en loopt helemaal tot aan Zuid-Afrika. 1 van de bergen is de Mt Logonot, de enige berg in Kenia met een krater. Op de terugweg genoot ik intens van de ondergaande zon, het uitzicht over Rift Valley en de muziek van de Lion King op mn mp3.

Masai people

Nou mam, voordat ik weg ging zei je regelmatig: als je de kans krijgt, probeer dan in aanraking te komen met de Masai. Dat is zeker gelukt. Op weg naar het park kwamen we al veel Masai tegen met hun kuddes koeien, schapen of geiten. Echt Afrika beleef je denk ik alleen als Masai. Ik kon een klein stukje van hun levenswijze meekrijgen, dat was erg bijzonder. De Masai is de enige stam in Kenia dat nog leeft volgens de oude tradities. Ze leven om het National Park heen. Je ziet ze lopen met hun kuddes, hun kleding en zichzelf wassen bij riviertjes en de kidneren lesgeven onder een typische Afrikaanse boom. Het zijn echt mooie verschijningen met hun kleurijke gewaden. Dit dragen ze om elkaar te kunnen herkennen(elke familie heeft een ander patroon) en om de dieren af te schrikken. Je trouwens aan de vrouwen zien of ze getrouwd zijn en/of kinderen hebben. Dan hebben ze namelijk een band om hun enkels(getrouwd) en/of een band om hun middel(kinderen).
Vlak voordat we aan onze terugweg naar Nairobi begonnen, zijn we op bezoek geweest bij een Masai Village. Twee Masai-mannen gaven ons een rondleiding door hun dorp. Ze vertelde dat ze niet langer dan 4 jaar op 1 plek blijven wonen, vanwege termieten. Ze waren nu dan ook bezig een paar meter verderop hun dorp weer op te bouwen. De huizen worden gebouwd door de vrouwen met hout en ontlasting van koeien. De dieren lopen trouwens overal door het dorp, je ziet ook op de grond overal ontlasting liggen en de Masai lopen er rustig doorheen. De mannen zorgen dat het vee te drinken en te eten krijgt en zijn dus de hele dag op pad. De kleinste jongentjes die kunnen lopen gaan mee. Ze hebben koeien, geiten, schapen en kippen. De kippen ruilen ze in voor mais, waar ze weer ugali en porrige van kunnen maken. Verder drinken ze melk en bloed van de dieren. De planten die er groeien hebben allemaal zijn nut. Munt gebruiken ze als medicijn en om zich mee te wassen en het verven van hun huid doen ze bijvoorbeeld ook met een bepaald soort plant. Ze hebben ons begroet met een dans. Ze lieten ons zien hoe de huizen er van binnen uit zien en hoe ze vuur maken.
De gaten in de oren zijn voor hun versiering. Niet iedereen heeft dit, de Masai die naar school gaan/zijn geweest hebben geen gaten in hun oren. Ze hebben een primary school waar ze niet voor hoeven te betalen, ze moeten echter wel een uniform hebben dus veel kinderen kunnen niet naar school. Het enige geld dat ze verdienen is door de toeristen die hun dorp komen bezoeken en die misschien souveniers op hun markt kopen. Ik zelf heb een beeldje van een Babba(oudste van het dorp) en een ketting gekocht.

Ik vond het een hele bijzondere ervaring en ik vond het heel leuk om dingen te herkennen uit de Blanke Masai, het boek dat ik gelezen had. Ik had trouwens helemaal niet zo iets van, wat erg dat ze zo moeten leven. Ik denk dat wij als westerlingen niet zo als zij zouden kunnen leven, maar ik denk zeker niet dat ze het heel slecht hebben. Wij zouden alle luxe uit onze wereld missen, maar ik had niet het idee dat zij dat doen.

Over het algemeen was de Masai Mara echt een fantastische ervaring die ik niet had willen missen. Ik vond het ook echt heerlijk er ff tussenuit te zijn en wat tijd voor mezelf te hebben.

CRC
In CRC gaat alles z’n gangetje. Wat wel opvallend was(is al een tijdje geleden gebeurd), is dat er laatst een meisje door haar ouders is opgehaald. Ze was al 5 maanden in CRC en al die tijd wist niemand iets van haar afkomst of familie af. Ze is gevonden in Thika Town en ze wist alleen haar naam, verder niets. Ze hebben haar in CRC opgenomen en in de krant berichten geplaatst in de hoop meer over haar geschiedenis te weten te komen. Al die tijd is ze hier geweest en gebeurde er niets totdat we ineens een link hadden naar haar familie. Het ging echt heel snel. In 1 dag wisten we ineens wie haar ouders waren en ze zijn meteen gekomen. Ze waren heel erg blij haar te zien en ze is mee naar huis gegaan. Nu blijkt dus dat het meisje op een dag water was gaan halen en de weg naar huis nooit meer terug heeft gevonden. Haar ouders waren overtuigd dat ze dood was na vele zoektochten naar haar. Echt een ongelooflijk verhaal. Ik kan me alleen maar indenken hoe verschrikkelijk het voor haar ouders, maar ook voor het meisje zelf, had moeten zijn. Nelson vertelde dat de ouders elke week naar het Childrens Office zijn geweest om te vragen of ze al terecht was. Het erge is, dat zij de gegevens van de kinderen in CRC hebben. Ze hadden dus alleen de namen moeten checken en dan hadden ze geweten waar ze was. Ongelooflijk dat dit hier zo slecht geregeld is...kan je je toch niet voorstellen dat iemand zoiets in Nederland overkomt.

Even heel iets anders...maandag 8 oktober mogen de kinderen op Bush Camp. Dit wordt door een bepaalde organisatie elk jaar georganiseerd voor dit soort kinderen. Dit jaar is CRC uitgenodigd en mogen 17 kinderen mee. Het is 4 dagen camperen bij Lake Nakuru. Er mochten 3 vrijwilligers mee en ik ben ingelood, joepie!!! Echt super, want ik wilde al heel graag daar heen. Ik ga met Anne en Evelien(nieuwe vrijwilliger). Daarnaast gaan James, Naftali en Julie mee. De kinderen die mee gaan worden geselecteerd op leeftijd(oud genoeg) en op hun gedrag van de afgelopen tijd.

Umoja
We zijn weer een paar stapjes verder....De contracten zijn allemaal getekend en vanaf 1 oktober zijn ze alledrie bij ons in dienst. Gisteren zijn we dan ook met ze naar het gebouw gegaan, ze waren erg enthousiast. Ook leuk om te zien dat ze het onderling goed kunnen vinden. Grace gaat helpen bij het opstellen van het menu en het inkopen van alle kook/schoonmaak spullen. Veronicah, Whitakah en Nelson zijn langsgeweest bij de 30 kinderen die Whitakah in gedachten had. Ze hebben achtergrond informatie van de kinderen verzameld, zodat we vrijdag in de vergadering 15 kinderen kunnen uitkiezen waar we Umoja mee gaan starten. Ondertussen gaan Rene en ik de schilderingen op de muren maken, dat wordt leuk! Gisteren en vandaag heb ik de schetsen al op de muur gemaakt, mooi geworden vind ik zelf. We streven naar 22 oktober als openingsdatum, spannend!!

Idris
Idris gaat een stuk beter vind ik. Hij ligt niet meer op de IC, is terug naar zijn oude kamertje. Hij lijkt elke dag een stukje beter te gaan. Z’n ogen staan veel beter en hij lijkt zijn kracht weer een klein beetje terug te krijgen.
Het is trouwens echt ongelooflijk hoe dat ziekenhuis er uit ziet. Op een kamer waar wij 1 bed zouden zetten staan 6 bedden. Er ligt een laken over, maar opgemaakt ziet het er niet uit. Laat staan schoon...En dan de Intensive Care...echt belachelijk dat het uberhaupt zo genoemd wordt. Het enige wat er intensive aan is, is dat het stampvol ligt en dat er altijd een zuster aanwezig is. Maar als je haar vraagt hoe het met Idris gaat, hebben 9 van de 10 geen idee. Ik besefte me later pas hoe erg dit eigenlijk is. Laten we hopen dat hij snel sterk genoeg is om het ziekenhuis uit te kunnen. Ik hoop eigenlijk stiekem dat we hem hier in het weeshuis kunnen plaatsen.

Het is weer een hele lap tekst geworden, laat het me weten als het teveel info is dan probeer ik het voortaan wat in te korten! Weer bedankt voor alle leuke reacties, wordt echt blij van de berichtjes van iedereen!
Dikke kus