Idris

Laat ik maar met het meest boeiende nieuws beginnen....Idris is in CRC. Woensdagmiddag is hij voor crisis opgenomen bij ons, voor 1 maand. We waren al een tijdje met zijn ontslag uit het ziekenhuis bezig, we wisten dat het eraan zat te komen en we dachten dat hij naar CRC kon komen...en toen was het ineens zover en ontstond de chaos. We hadden namelijk met Nelson en moeder gesproken over het feit dat het waarschijnlijk beter is voor hem om volledig te herstellen in CRC voor we er uberhaupt over nadenken hem naar huis te laten gaan. Beiden waren het hier mee eens, alleen had Nelson ons niet verteld dat eht overleg emt de huismoeders toch wel bepalend was of hij kon komen of niet. Al die tijd vroegen we aan hem, moet je niet overleggen? Maar nee hoor...het is hun baan, dus hebben ze niets te zeggen over wie er komt of niet. Uiteindelijk gaven de huismoeders aan dat er te weinig plek was en dat hij zorg nodig heeft dat zij hem niet kunnen geven. Uiteindelijk hebben we ze kunnen overtuigen dat het toch echt heel belangrijk is dat hij niet naar huis gaat. Nu hebben we afgesproken dat wij deze maand de zorg op ons nemen en daarbij er ook voor zorgen dat we een oplossing voor hem hebben als wij weg gaan. Naast in CRC, waren er ook problemen in het ziekenhuis. Ze konden zn medische file ineens niet meer vinden en moesten twee dagen wachten op de accountant om de ziekenhuis rekening op te maken(dagen x 50 is ook wel erg lastig). Die hebben we uiteindelijk niet eens betaald, omdat we weten dat als de familie niet voor de rekening kan betalen, hij ook gewoon naar huis mag zonder te betalen.
Maar goed, hij is er en het gaat goed! In verzorging is het in principe gewoon een baby, dus het is eten geven en luiers verschonen voor ons! Wel echt goed om te zien dat hij het duidelijk naar zijn zin heeft, hij reageert ook erg goed op de andere kinderen en Julie en hij eet super goed. Laten we hopen dat we een oplossing voor hem vinden en dat hij de komende maand goed aansterkt, wie weet waar hij uiteindelijk naartoe moet...
Vorige week is er ook al een kind opgenomen, een meisje van 17. Haar verleden is er een dat haar duidelijk achtervolgt. Toen haar moeder overleed en daarna haar grootmoeder, waren ze gedwongen bij hun oom te gaan wonen. Deze heeft ze op zn minst verwaarloosd, de thuissituatie was in ieder geval zo slecht dat zij en haar 2 broertjes op straat zijn beland. Zij is hier ook met de prostitutie in aanraking gekomen en zo haar broertjes uit het oog verloren. Haar broertjes worden gezocht door action for children en zij praat regelmatig met de nurse hier over haar verleden. Ze zegt het fijn te vinden in CRC, maar je merkt ook wel dat ze regelmatig bezig is met alles wat ze heeft meegemaakt(logisch).
Ik vind het wel lastig om af te wegen hoe dichtbij je kan komen. Vanuit mezelf zou ik het liefst meer diepgang met de kinderen opzoeken, om ze te kunnen helpen en steunen in alles wat ze hebben meegemaakt. Daarnaast weet ik dat ik hier niet de juiste persoon voor ben en dat ik over een maand weg ga. Het is dus juist wel goed om de band met de kinderen oppervlakkig te houden, omdat het anders alleen maar onnodig moeilijk voor ze wordt als ik weg ga.

Maandag zijn Es en ik een dagje in Umoja Wetu gaan meekijken.
Ik heb nog nooit in zo'n brakke matattu naar Umoja gezeten...normaal denk ik al, wat een rammelbakken zijn het toch, maar dit sloeg echt alles! Hij wilde pas na 3 keer starten(en dat dan elke keer als we langs de weg moesten stoppen), de heuvel kwam hij in eerste instantie niet eens op...we gingen meer achteruit dan vooruit...en toen ging er ook nog eens een man met maar 1 oog achter het stuur zitten! Volgens mij zette hij hem steeds in de derde versnelling ofzo om uberhaupt vooruit te komen, kan je je voorstellen wat een schokkerig ritje het was? Echt een wonder dat we veilig aankwamen!
Aangekomen bij Umoja, stonden alle kinderen in de rij om naar de wc te gaan, ze hielden elkaar allemaal aan hun shirt vast, echt schattig! Veronicah deed het erg goed, ze leerde de kinderen de letter a en number 1. En op een 1 of andere manier kon ze ook bij alles wat ze aan het doen was met de kinderen een liedje verzinnen dat ze kinderen allemaal na/mee zongen. Ik heb al een favoriet, de tweeling Paul en Vivian. Wat een lieve kindjes zijn dat! Wel duidelijk uit een gezin met weinig mogelijkheden, maar dat geeft dan ook wel een goed gevoel als je ze hier ziet stralen tijdens de lessen en het spelen.
Ook alle andere kinderen zagen er zo blij uit, super om te zien dat het zo goed loopt!

Ik zal nog even een situatie beschrijven dat echt typerend is als mzungu in Kenia.
Gisteren ben ik naar een straatschoenmaker gegaan om 1 van de schoenen van Dorcas te laten maken.
je zegt wat er gemaakt moet worden, spreekt een prijs af. Daar begint het al, ze vragen je veel te veel omdat ze weten dat we ons meer kunnen veroorloven. Hij maakt het met naald en draad in nog niet eens 5 minuten. In die 5 minuten verzamelen zich steeds meer Kenianen om me heen. ze vragen waar je vandaan komt, Holland waar is dat? Oh in Europa, ja daar ga ik ook nog een keer heen! Als ik zeg dat je niet met matattu kan gaan en wel veel geld moet betalen voor een vliegticket, moeten ze lachen. 'Maar als ik dan een kennis heb in Europa, kan ik vast wel een keer komen. Kan jij me niet helpen een kennis te vinden die daar woont? Kunnen wij geen vrienden worden?' Toen ik hem uitlegde dat dit niet zo makkelijk gaat en dat ik bovendien dan wel met alle Kenianen vrienden kan worden en ze mee kan nemen naar Europa, begreep hij geloof ik wel dat hij geen succes had geboekt. Ze vonden het maar raar toen ik zei dat wij in Nederland ook mensen hebben die op straat leven...maar hoe kan dat dan? Iedereen heeft toch een baan en geld? Volgens mij geloofden ze me niet toen ik zei dat dit toch echt niet het geval was...
Dit soort gesprekken voeren wij dus regelmatig. Soms komt er gewoon iemand op je aflopen, geeft je een hand...zegt hoe hij of zij heet en vraagt of we geen vrienden kunnen worden!!?? Heel apart...maar alles went.

Volgende week Mount Kenya, het komt nu wel dichtbij! Ik heb er echt zin in, het moet toch echt prachtig zijn,als we de top halen in ieder geval ;)
Morgen bergschoenen passen en andere inkopen doen die we nodig hebben op de top, het moet daar echt ongelooflijk koud zijn. Gelukkig ben ik al aan wat kou gewent als Nederlander!
In het volgende bericht kunnen jullie over onze avonturen lezen...spannend!!;)

Nou bye-he, zoals ze dat hier zeggen!
kisi kisi