Laatste week

Het is weer een tijdje geleden sinds Mt. Kenya. Voor mij voelt het al weer eeuwen geleden dat ik daar op de top stond te bevriezen. Af en toe zien we hem nog vanuit Kenya Tanning(terrein waar CRC ligt), dan denk ik: ‘wow, daar ben ik op geklommen!’
Maar goed, het leven in CRC gaat gewoon verder...er is weer aardig wat gebeurd de laatste 2 weken. Anne en Rob zijn naar de kust vertrokken voor hun vakantie, stinkerds...
Er zijn 2 nieuwe vrijwilligsters: Jannie uit Nederland en Karina uit Australie. Met zn vijfen is het toch wel een stukje drukker, vooral omdat iedereen eind November/begin December vertrekt en iedereen dus nog van alles voor vertrek wil doen. Evelien gaat vrijdag, Esther zondag, ik maandag en Jannie en Karina vlak na mij. Ik heb mn busticket naar Mombassa ondertussen geboekt, wel grappig hoe ze je dan aankijken als je anderhalve week van tevoren al komt reserveren(zo ver van tevoren is dat toch ook weer niet?).
Raar idee dat ik deze plek, die ik ondertussen echt als een thuis zie, ga verlaten. Aan de andere kant kan ik bijna niet wachten een nieuw avontuur in te stappen. Ik denk wel dat het moeilijk wordt van de kinderen, Antie Julie en de vrijwilligers afscheid te nemen.
Deze 2 weken heb ik me bezig gehouden met de puntjes op de i zetten bij Umoja. Ik heb er een goed gevoel over, ik denk zeker dat ze he took kunnen zonder ons. Donderdag nemen we afscheid...wel raar hoor, om het helemaal los te laten.

Met de kinderen in CRC gaat over het algemeen alles goed. Idris gaat echt vooruit! Hij krijgt ondertussen een dikke buik en hele bolle wangen(zoals je misschien kan zien op de foto’s). Hij maakt geluidjes en probeert duidelijk dingen te zeggen. Voorlopig komt er alleen nog maar ‘eeehhh’ uit, maar goed, we moeten niet te veel verwachten natuurlijk. Hij heeft sinds kort fysiotherapie en sindsdien merk ik echt een grote vooruit gang in de kracht die hij heeft en de manier waarop hij zijn spieren gebruikt. Zn linkerarm kan hij nu ook bewegen, zn rechterarm wordt veel minder spastisch. Hij kan dingen met zn rechterhandje pakken, wat hij helemaal geweldig vindt! Hij kan zelf gaan staan vanuit zijn stoel en hij loopt met de als je zn handjes vasthoudt. Er zijn ondertussen 2 mensen van verschillende weeshuizen naar hem komen kijken of hij daar opgenomen kan worden, maar toe nu toe hebben we geen succes. Hij is of te jong, of heeft te veel zorg nodig. Ik ben bang dat het niet gaat lukken iets voor hem te vinden voor we weg gaan, het gaat zo langzaam allemaal...Gelukkig vind Julie hem heel lief, dus het is denk ik geen ramp als hij nog niet weg is als wij gaan.
Ik begin ondertussen echt gek op Idris te worden. Hij heeft allemaal nieuwe kleertjes en ziet er echt om op te eten uit. Ook lacht hij heel veel en knuffelt hij graag. Wordt nog moeilijk om afscheid te nemen...
Genoeg over Idris, ik heb jullie een tijdje geleden verteld over het nieuwe meisje(ze is trouwens 15 jaar),het gaat niet zo goed met haar. Ze heeft gehoord dat ze HIV positief is en vind dit heel moeilijk om mee om te gaan. Daarnaast hebben ze haar broertjes nog steeds niet gevonden en lokt het straatleven steeds meer naar haar. Ze heeft het wel naar haar zin in CRC, maar ze kan niet goed met Julie opschieten, wat het heel lasting maakt. Vorige week ging ik de kinderen ophalen van de kerk en trof ik haar als enige daar niet aan. Een van de meiden dacht te weten waar ze was...in een andere kerk. Dit had ze niemand laten weten, ze is gewoon weggelopen. Er schoot meteen door mn hoofd dat ze ervandoor was gegaan. Zodra ze niet meer weet waarom ze in CRC zit, zal ze hoogstwaarschijnlijk ervoor kiezen de straat weer op te gaan. Hier heeft ze misschien de kans haar broertjes terug te vinden. Ze voelt zich zo schuldig dat ze er niet voor hun is. ‘They need me and I need them’.
Gelukkig troffen we haar aan in een andere kerk. Ze was niet blij om me te zien, want ze wist dat Antie het nu te weten zou komen. Ze wilde niet met me meelopen en zei maar beter terug te kunnen gaan waar ze vandaan kwam. Ik heb haar gelukkig kunnen overtuigen dat CRC een goede plek voor haar is, in ieder geval 100 keer beter dan waar ze vandaan komt. Dit was echt een lastige situatie voor me, ik had het gevoel total geen grip te hebben en dat hebben we nog steeds niet. Ik hoop dat ze in CRC blijft tot we een andere plek voor haar hebben, maar ik heb het gevoel dat als ze nog een klap krijgt, ze van het randje afvalt.
Deze situatie deed me des te meer realiseren hoe belangrijk het is dat deze kinderen therapie krijgen om het verleden dat ze meedragen te kunnen verwerken tot zover mogelijk. Dit meisje krijgt begeleiding van een social worker, maar 27 andere kinderen dragen hun verleden alleen of met hun broertjes en zusjes. We zijn nu dan ook met Nelson in gesprek of het niet mogelijk is therapie voor alle kinderen te regelen, dat zou echt zo goed zijn.

Deze weken waren niet alleen in het teken van de kinderen, we zijn woensdag naar de Fourteen Falls geweest. Even een dagje er tussen uit..heerlijk! Wat dan wel een beetje jammer is, is dat we nu een mini regenseizoen hebben en het dus echt enorm begon te plenzen toen we nog maar 1 minuut in de matattu zaten...watervallen in de regen..niet een groot success. Wel hadden we de grootste lol al glibberend in de regen, door de modder op onze slippers. Gelukkig begon het snel op te klaren. De watervallen waren erg mooi en het werd uiteindelijk een stuk avontuurlijker dan we hadden verwacht. We zijn langs de watervallen naar beneden gelopen, de rivier overgestoken met een bootje, daar weer omhoog geklommen en toen weer de rivier aan de bovenkant van de watervallen overgestoken. We begonnen met 1 gids en uiteindelijk liepen we met 4 Kenianen, allemaal hand in hand, echt grappig. Het was namelijk heel glad en best wel eng, vooral op de stukken dat je echt door de stoming heen moet en tot je knieen in het water zat. Het ging dus voetje voor voetje(zie de foto). Na nog een hoosbui en een mislukte poging nijlpaarden te spotten in de stortregen, gingen we weer opgepropt in de matattu terug. In de middag hebben we nog ff in de zon kunnen relaxen en een cheeseburger(!) gegeten bij Blue Post, hmmmm...
Zaterdagavond zijn we voor het laatst met de vrijwilligers, James en Freida in Thika uit eten geweest, heerlijk kip met patat gegeten. Weer ns wat anders dan bonen of Kiderie(zie foto). Daarna naar Metro gegaan, lekker uit kunnen leven op de Kikuyu music...nice! Wel weer opvallend hoe goed Kenianen kunnen dansen. Wel heb ik besloten dat de Keniaanse mannen alleen maar leuk zijn om naar te kijken(ook niet allemaal), maar verder zijn het maar slijmballen, haha!
Na niet zoveel slaap moesten we op zondag ons hoofd kraken voor de spelletjesmiddag die we gingen organiseren voor de kinderen. We hadden 4 activiteiten: spijkerpoepen, snoephappen, hindernisbaan en stoelendans. Bij elke activiteit kregen de kinderen een aanwijzing om vervolgens aan het eind op zoek te gaan naar de verborgen schat. Het was een hele leuke middag, de kinderen vonden het geweldig!
Vandaag ben ik met Evelien voedselpakketten gaan uitdelen in Kiandutu. Wel weer heel leuk om te zien hoe dankbaar mensen hiervoor zijn. Ook weer special om in de sloppenwijk rond te lopen en te zien hoe mensen hier leven. Op de laatste foto zie je ze geitenhoofden roosteren, bizar he!

Deze week staat verder in het thema van afscheid nemen. Morgen gaan we nog proberen een bezoek te brengen aan het Mental Hospital(je komt er niet zomaar in, je hebt toestemming van de overheid nodig). Ik hoop dat het gaat lukken. Verder zijn Rob en Anne aan het eind van deze week nog even terug in Thika en gaan we een feestmaaltijd voor de kinderen organiseren met alle vrijwilligers.
En dan maandag op weg naar Mombassa...ben benieuwd!!!

Oh ja, ik heb trouwens de brochure van het Umoja Wetu Children’s Project rondgestuurd…mocht je dit niet ontvangen hebben en dit alsnog willen…laat dit dan even weten!

Veel liefs uit Kenia!