Saying goodbye and start over

Nou daar ben ik weer…

Moeilijk waar ik moet beginnen dit keer. Zit al midden in iets heel nieuws, maar zal toch maar beginnen met afscheid nemen van CRC.
Dit vond ik best moeilijk. Evelien en Esther waren er natuurlijk al vandoor en zo kwam het voor mij steeds dichter bij. Een dubbel gevoel. Zin om naar Mombasa te gaan, moeilijk dit achter me te laten. De sfeer in huis was duidelijk anders deze dagen, ook voor de kinderen was het denk ik moeilijk in zo’n korte periode van zoveel mensen afscheid te nemen.
Het moeilijkste vond ik het loslaten van Idris. Begin vorige week kreeg hij ineens twee keer een insult. Weer ziekenhuis bezoek gehad, medicijnen gekregen...dit maakte het voor mij nog moeilijker om de zorg over te laten aan anderen. We hebben een gesprek met Nelson gehad. Die beloofde verder te zoeken naar een goede plek voor hem. Ik heb de nieuwe vrijwilligers uitgelegd wat hij allemaal voor verzorging nodig heeft. En dan ineens is het tijd om te gaan. Alle kinderen een dikke knuffel gegeven, toch wel lasting om dan weg te lopen. Gelukkig liep Nelson met me mee en heeft me op de bus gezet.

De busreis was een leuke ervaring. Naast een big mamma op een stoel bij het raam. Lekker naar buiten staren met een muziekje erbij...op naar Mombasa!
De aankomst was wat chaotisch, echt op zn Keniaans dus. Ze wisten niet precies wanneer en hoelaat ik nou zou aankomen. Oh zit je al in de bus? Stap daar maar uit…geen idee waar ik terecht zou komen. Het kwam goed, waar ik afgezet werd, stond het busje van het Dicksons Childrens Centre al klaar en Jonathan(driver) kwam meteen me helpen met mn baggage.
Het huis is heel groot, 3 verdiepingen. 28 kinderen, over het algemeen zijn de kinderen wat ouder(tot en met 18 jaar). Ons verblijf zit vlak naast het huis, echt fijn een eigen keukentje, kast toilet en douche te hebben. Helaas geen warme douches dit keer..alleen maar koud water uit een kraantje, de douchekop heeft t ook begeven. Maar goed, het is hier zo warm, dat dit allemaal niet zo’n ramp is.
Heel fijn om met een werkschema te werken. Vrij is ook echt vrij hier. Omdat het vakantie is, werk ik nu van 7 tot 12 en van 14 tot 17 uur. Dit dan 5 dagen per week en twee dagen vrij, joepie! Als je werkt, help je met het douchen van de kinderen, lesgeven en het organiseren van activiteiten. Begin de kinderen al wat te leren kennen, maar merk wel dat ze hier wat meer tijd nodig hebben om aan je te wennen, waarschijnlijk ook omdat ze wat ouder zijn. Vannacht met de kinderen(alle oudere jongens en wat meiden) op het balkon geslapen, het was zo warm! De kinderen vinden t prachtig, voor dat je je matras boven hebt, ligt het balkon al vol met hun matrassen. Echt lekker slapen is het niet, zo af en toe rolt ere en kind op je bed en de honden in de buurt blaffen verschikkelijk! Ben nu dan ook aardig moe, maar goed. De kinderen zijn nu naar de kerk, vandaar even tijd om te internetten. Denk wel dat het hier wat lastiger wordt regelmatig te schrijven, aangezien ik niet zomaar in de stad zit. 20 minuten matattu i.p.v. 5 minuten lopen.
Ria en Matheka zijn trouwens heel aardig en de vrijwilligers ook, we staan nu met zn 3en op t weeshuis, 2 andere vrijwilligers werken in het centrum voor straatjongens.

Dan moet ik jullie toch nog echt even jaloers maken met mn stranddag van gisteren...
Stukje uit mn dagboek:
‘Zit nu op een kruk, schrijvend op een muurtje en ik kijk uit over de Indische oceaan. Wit zand, groen en blauwe zee. Kalm water, kleine golfjes. Je hoort ze zacht omslaan, je voelt de zeewind langs je huid en haren. De zon komt door het houten dakje heen. Je ruikt de zoute zeelucht, heerlijk!’
Voor 12 euro heb je een ligbed, een zwembad, een strand, een lunch en een paar drankjes, ongelooflijk he! Echt een dagje heerlijk relaxen, even er helemaal uit. Wel grappig om te zien dat wij dit zo even een dagje tussendoor kunnen doen en dit een paar maanden lang, terwijl al die mensen in het hotel misschien 2 weken lang daar op hun reet liggen en dan weer naar huis moeten(haha). Echt ideaal om het Keniaanse leven met deze luxe te combineren.

Over iets meer dan een week komen mn ouders en zussen al, wat gaat dat ineens snel! En ik mag mee op safari, joepie! Lijkt me wel raar dat ze dan echt kunnen zien hoe ik hier leef...kan t nog niet geloven.

Dit was weer ff een korte update, tot over een tijdje. Groetjes daar en veel liefs!


Ps. Let ajb niet op mn spelfouten, de computers hier veranderen woorden automatisch als ze denken iets in t engels te herkennen..